مانند بسیاری از چاشنی های نمکی، سس سویا یک لیتری در اصل راهی برای کشش نمک بود که از نظر تاریخی کالایی گران قیمت بود.
در زمان سلسله ژو در چین باستان، ماهی تخمیر شده با نمک به عنوان چاشنی استفاده می شد که در آن دانه های سویا در طی فرآیند تخمیر گنجانده می شد.
در زمان سلسله هان، این با دستور تهیه خمیر سویا و سس سویا محصول جانبی آن، با استفاده از دانه های سویا به عنوان ماده اصلی جایگزین شد با سس های تخمیر شده بر پایه ماهی که به طور جداگانه به ماهی تبدیل شدند.
ساموئل ولز ویلیامز، سنت شناس قرن نوزدهم، نوشت که در چین، بهترین سس سویا از جوشاندن دانه های نرم، اضافه کردن مقدار مساوی گندم یا جو، و گذاشتن توده برای تخمیر، مقداری نمک و سه برابر آب تهیه می شود.
سپس داخل می‌شوند و پس از فشار دادن و صاف کردن مایع، دو یا سه ماه کل ترکیب را می‌گذارند. در اصل، چاشنی رایج ژاپنی gyoshō بود که بر پایه ماهی بود.
هنگامی که بودیسم در قرن هفتم از چین به ژاپن آمد، آنها گیاهخواری را معرفی کردند و بسیاری از محصولات مبتنی بر سویا را با خود آوردند، مانند سس سویا، که به نام شویو شناخته می شود. در ژاپن. صادرات شویو در سال 1647 توسط شرکت هند شرقی هلند آغاز شد.
به نظر می رسد اولین دم کردن سس سویا در کره قبل از عصر سه پادشاهی قرن بیستم آغاز شده است. 57 قبل از میلاد سوابق سه پادشاهی، یک متن تاریخی چینی که در قرن سوم نوشته و منتشر شد.
اشاره می کند که “مردم گوگوریو در دم کردن دانه های تخمیر شده سویا خوب هستند”، در بخشی به نام Dongyi (خارجی های شرقی)، در کتاب وی Jangdoks مورد استفاده برای دم کردن سس سویا در نقاشی های دیواری مقبره آناک شماره 3 از گوگوریو قرن چهارم یافت می شود.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.